Ukończono pierwszy prototyp rakiety Super HeavyFirma SpaceX poinformowała jednak, że dopiero BN2 wzniesie się w powietrzeElon Musk planuje posłać Starshipa w kosmos przed końcem czerwca 2021Rakiety kosmiczne, takie jak Falcon 9 czy Super Heavy, są konieczne, by Starship (lub dowolny inny statek) mógł opuścić ziemską atmosferę. To właśnie rakiety, zwane boosterami, mają możliwość osiągnąć odpowiednią prędkość i pokonać siłę ziemskiej grawitacji. Dlaczego wobec tego regularnie oglądamy ostatnimi czasy starty samego Starshipa, skoro w takiej formie i tak nie będzie w stanie opuścić naszej planety?Rakieta kosmiczna Super HeavyTesty samego Starshipa są konieczne z bardzo ważnego powodu - statek musi być w stanie bezpiecznie wylądować. Owszem, rakieta wyniesie go na orbitę. Jednakże później odłączy się od statku i wróci bezpiecznie na Ziemię (przynajmniej według założeń SpaceX), by zostać ponownie wykorzystana w kolejnych misjach. Wówczas Starship będzie musiał radzić sobie sam. Musi więc nie tylko umieć latać, ale też lądować, a póki co z tym właśnie ma największe problemy.Wracając do Super Heavy - jest to cylindryczny kolos o średnicy 9 metrów i długości 70 metrów, który wraz z zamontowanym na nim w przyszłości Starshipem, będzie mierzył okrągłe 120 metrów wysokości. Zbudowany w całości ze stali nierdzewnej oraz wyposażony w stery aerodynamiczne, wspomagające rakietę przy procesie lądowania. Super Heavy będzie zasilona przez silniki Raptor - ostateczna liczba zależy od wyników przyszłych testów rakiety. Obecnie szacuje się, że będzie ich od 24 do 31.
Meteoryty spadały na Ziemię w zasadzie od momentu jej powstania. Są to o tyle niezwykłe artefakty, że pochodzą z zupełnie innych ciał niebieskich od naszej planety. Wielu z nas dziś przyjmuje to jako normę, jednak gdyby nie one, nie mielibyśmy szans na bliższe zbadanie struktury jakichkolwiek ciał niebieskich poza naszym Księżycem i najbliższymi planetami. Meteoryty są więc najlepszymi próbkami do badań, jakie możemy uzyskać bez gigantycznego skoku technologicznego, na który obecnie nie mamy szans liczyć.
Wybuchające i kończące swój żywot gwiazdy od zawsze były obiektem fascynacji amatorów obserwacji nocnego nieba. Jednym z powodów tego zainteresowania jest nieprzewidywalność i ulotność tego niecodziennego zjawiska. Często następuje ono bez żadnego wcześniejszego ostrzeżenia i tak było również w tym przypadku.Rozbłysk gwiazdy w KasjopeiDostrzeżona przez Japończyka Yuji Nakamurę gwiazda znajduje się w konstelacji Kasjopei. Astronom-amator odkrył ją 18 marca 2021 roku, gdy dostrzegł na niebie coś, czego jeszcze kilka dni temu z pewnością tam nie było. Była to niecodzienna poświata o jasności 9,6 magnitudo (jednostek wielkości gwiazdowej, używanej w astronomii do wyrażenia wartości natężenia światła), którą bez trudu dostrzec można za pomocą podstawowego teleskopu.Amator nocnych obserwacji nieba zgłosił swoje odkrycie do Narodowego Obserwatorium Astronomicznego w Japonii, które przyjrzało się poświacie z wykorzystaniem Teleskopu Seimei Uniwersytetu w Kyoto. Naukowcy potwierdzili, że mamy tu do czynienia ze zjawiskiem określonym jako „klasyczna nowa”.
Czarne dziury to niezwykłe obiekty, o których wciąż wiemy niezwykle mało. Te tajemnicze ciała niebieskie, pochłaniają materię i światło, przez co są niewidoczne, co znacznie utrudnia ich badanie. Dopiero dwa lata temu udało się wykonać pierwsze w historii zdjęcie czarnej dziury. Tej samej, o której mówimy dzisiaj.Czarna dziura w galaktyce M87Galaktyka Messier 87 (M87) zawdzięcza nazwę swojemu odkrywcy, francuskiemu astronomowi Charlesowi Messierowi, który jako pierwszy dostrzegł ją 18 marca 1781 roku. Jest to największa i najjaśniejsza galaktyka z gromady galaktyk znajdującej się w gwiazdozbiorze Panny. Szacuje się, że może liczyć nawet do 100 bilionów gwiazd.W jej centrum zaś znajduje się supermasywna czarna dziura - jedna z największych, jakie udało nam się do tej pory odkryć. Jej obserwacje przyniosły nam pierwsze w historii zdjęcie czarnej dziury, wykonane 10 kwietnia 2019 roku za pomocą Teleskopu Horyzontu Zdarzeń.
Zarówno na Ziemi, jak i jej orbicie, znajduje się już kilka zaawansowanych instrumentów naukowych, dzięki którym możemy zbadać odległe rubieże Wszechświata, do których prawdopodobnie nie będziemy nigdy mogli się zapuścić. Odległości w kosmosie są jednak tak ogromne, że z naszej planety nie dostrzeżemy wszystkiego, co chcielibyśmy zobaczyć.Księżycowy teleskopZałogowe misje na Księżyc zbliżają się wielkimi krokami. W ramach programu Artemis w 2024 roku nasz satelita zacznie przechodzić poważną transformację. Wówczas ma się rozpocząć budowa pierwszej księżycowej bazy, która w dalszej kolejności poprowadzi ludzkość ku kolonizacji Srebrnego Globu.Oprócz siedlisk ludzkich i placówek stricte naukowych, Księżyc prawdopodobnie dostarczy nam surowców, których próżno szukać na naszej planecie. Już teraz prowadzone są badania nad rozpoczęciem wydobycia regolitu, minerału, w który obfituje powierzchnia ziemskiego satelity. Nad metodami wydobycia i sposobami wykorzystania regolitu pracują między innymi polscy naukowcy z Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk. Kolonizacja, badania Księżyca i wydobycie surowców to jednak nie wszystko. NASA zamierza wykorzystać dodatkową odległość, którą daje nam Księżyc i stworzyć na jego powierzchni radioteleskop.
Ludzkość od zarania dziejów usiłuje przesuwać i przekraczać granice „nieosiągalnego”. Nasz gatunek pierw podbił morza, następnie oceany, aby w końcu oderwać się od ziemi i wznieść na skrzydłach pierwszych aeroplanów.
Spadające gwiazdy to potoczny termin (z technicznego punktu widzenia po prostu błędny), którym określane są meteory widoczne na nocnym niebie w określonych okresach roku. Ich cykliczna obecność wynika z położenia naszej planety względem słońca i, w związku z tym, widocznego dla nas fragmentu nocnego nieba w danym okresie roku.Wiosenne spadające gwiazdyRoje meteorów powstają zazwyczaj w dwojaki sposób. Zdecydowana większość z nich to drobinki komet, które te zostawiają za sobą podczas przemierzania kosmosu. Cześć jednak to pozostałości po zderzeniach planetoid, jak na przykład Geminidy, które możemy obserwować w grudniu każdego roku.Lirydy, które już dzisiejszej nocy zaczną “spadać z nieba”, pozostawiła po sobie kometa Thatchera, która została zaobserwowana w drugiej połowie XIX wieku. Wówczas po raz ostatni była widziana z Ziemi. Wróci do nas dopiero za około 200 lat. W ramach pamiątki pozostawiła jednak Lirydy.
Chińczycy ostatnio regularnie dowodzili, że podbój kosmosu jest dla nich nie tylko bardzo istotny, ale również osiągalny. Chińska Narodowa Agencja Kosmiczna (CNSA) odnotowywała ostatnio sukces za sukcesem. Niestety dobra passa kiedyś musiała się skończyć.Chiński podbój kosmosuW ubiegłym tygodniu Chiny poczyniły wiele ważnych kroków, które na zawsze zapiszą się w historii podboju kosmosu przez Państwo Środka. Było nim między innymi wyznaczenie daty lądowania pierwszego chińskiego łazika na powierzchni Marsa - ma ono nastąpić już 17 maja 2021 roku.Kilka dni wcześniej łazik otrzymał również swoje imię - Zhurong, które zostało nadane przez internautów, na cześć starożytnego chińskiego boga ognia. To jednak dopiero początek osiągnięć, gdyż w ubiegły czwartek CNSA wystrzeliła na orbitę główny moduł stacji kosmicznej Tiangong. Tianhe (Niebiańska Harmonia) został wyniesiony w przestrzeń kosmiczną przez rakietę Długi Marsz 5B.
